Storm.

1/1/2023.

kom terug
ze smeekte
ik ben er al
alsjeblief
ik smeek u
ik
smeek
u
ik zei het toch
ik ben er al
waar dan?
ze zag het niet
neen, ze zag niks meer
geen hand voor ogen

ze was verward en lichtjes in paniek
want het stormde
het stormde die nacht
zoals nóóit tevoren
ze was bang
zo bang om zichzelf te verliezen
dus greep ze snel z'n hand vast
maar hij liet los
in liefde liet hij haar los

laat me niet achter!
ze durfde niet meer omkijken
laat me niet achter!!
maar hij verdween
langzaam maar zeker
verdween hij uit haar zicht
ze zag niks meer
en voelde nog veel minder

tot ze op een dag in de spiegel keek
haar tranen droogde
en zag hoe mooi het was
hoe mooi zé was
en zich plots realiseerde:
alles wat ze al wist
dat hij zomaar eens ...                                                                                                                                                                              gelijk zou kunnen hebben

(d)waas.

20/03/2022.

niet
bang zijn
zo troostte hij
niet bang zijn
maar ze was wel bang
en ze was héél bang
en dat is
oké

niet
huilen
hij tegen haar
niet huilen
maar ze huilde wel
en ze huilde hard
en ze krijste!
merg
en been

want
iets in haar
miste een stukje
miste een tel
ver -
splinterd
versplinterd
op de
grond
want het leek zo
onecht
het leek zo
onwerkelijk
zo on -
werkelijk
dus niet werkelijk
niet echt

en toen zei ze
het is niet echt
het is niet echt?
het is
niet
echt
zeker?
oor -
verdovend
oorverdovend stil
want nee
ze was niet zeker

Symbiose.

13/06/2021.

Op een doodgewone zondagmiddag, ergens begin mei
Bijna geruisloos liet ik me neerdalen op de zitbal in de hoek
De kamer keek uit op een prachtige tuin, op weidse velden
De radio speelde zachtjes
Ik liet me raken
Door de tekst, zijn woorden, de muziek
En voelde hoe elke vezel
Elke vezel in mijn lijf
In het moment ademde
hier
en nu

Ik zag hoe zijn handen golvende bewegingen maakten
Hoe hij, uiterst voorzichtig, het fijne penseel
Over het witte tekenpapier
Liet walsen
Schilderen had een troostend effect op hem
Op mij
Op ons

Er viel een lange stilte ...
De intensiteit ervan overviel me
Symbiose.
Lang had ik intens verlangd.
Ja?
Was dit het dan?
Dit
Het                                                                                                                                                                                                            Dan?

Veronica.

06/02/2021.

Ik hoorde haar huilen, minutenlang
Urenlang, zelfs nachtenlang
Ik kocht een boeket bloemen voor haar
Het mooiste dat ik vinden kon
Met blauweregen, scabiosa en gele tulpjes
De zoete geur van de kamperfoelie vulde de hele kamer
Even zag ik haar genieten
Heel even maar.

Ik zette een dampende mok thee
"Gember, vlierbloesem of kamille?"
Ze glimlachte
Ik hoefde het haar zelfs niet te vragen
Gember met vanille-extract en rozenbloemblaadjes
Ze was er immers dol op

In de kamer rook het naar passiebloem en pioenroosjes
De talrijke geuren hadden zich met elkaar vermengd
De zoete smaken hadden de bittere verdrongen
Als donkere herinneringen die vervaagden
Als donkere herinneringen die ...

Ik vond haar prachtig!
Ze was de mooiste bloem uit het hele boeket
Maar ze verschanste zich
Als een slak in zijn huisje, verstopte ze zich
Er was níemand die haar kon zien
Niemand die kon zien hoe ze straalde

Maar dan, heel zachtjes ...

Dwarrelde de rust over haar neer
Als sneeuwvlokjes in een mistig bos
Ze glimlachte
Minutenlang, ja zelfs dagenlang
Van haar rechtermondhoek
Naar haar linker én terug
Totdat haar blozende kaakjes pijn deden
Maar haar hart genezen was

Twintig twintig.

25/12/2020.

Op mijn vensterbank zit er een klein beertje
Het is een dapper beertje met een stenen muts
Zonder pomponnetje
Dat is afgebroken
Afgelopen jaar, vermoed ik
Al sleurend

En wroetend door de sneeuw
Zeult hij in de kille winterkou
Een ijzeren slee met zich mee
Bovenop staat er een piepklein boompje

Troebel.

25/11/2020.

De deur valt in het slot
Mijn zicht vertroebelt
Wat ik zie?
Complete chaos
Wat ik voel?
Alleen maar pijn
En bittere tranen

Dat het lang was
Al weet ik niet meer precies hoelang
En dat ze
Diep
Diep
Verscholen zaten in mezelf
Maar nu banen ze zich een weg
Opnieuw een weg naar buiten

Met mijn ogen door het raam
IJsberend
Is de mist verdwenen?
En er een regenboog aan de hemel verschenen?
De zon breekt door de wolken
Ik glimlach
En de wereld terug naar mij
Ik voel de energie stromen
Ik hoor mezelf ademen
En ik lach
Geen glim, maar een schater
Alles komt wel goed
Zeggen ze
Neen, alles is al goed

Zal ik boodschappen voor je doen?
Zal ik gitaar voor je spelen?
Of cupcakes voor je maken?
Cupcakes met ijs.
Met snoepjes en chocola.
Ik wil je tranen drogen, maar het mag niet.
Ik omhels je in gedachten.
Ik stuur je een postduif, want ik mis je.
Een rode postkaart met witte hartjes.
Ik.
Mis.
Je.
Dat mag wel.
Kus.
Tot snel, héél snel.

Maart 2020.

Een idee verstopt zich in mijn hoofd
Een wens blijft onvervuld in mijn hart
Ik weet het niet
Ik zie het niet
Maar ik voel wel ... angst
In het bos ruik ik de lente
Buiten zie ik de natuur ontwaken
En hoor ik mensen huilen
Ik keer naar binnen
Binnenin mezelf   

Zwarte rook.

09/11/2019.

Dankzij jou.

Naar You needed me van Anne Murray.

De essentie.

Naar L'essenziale van Marco Mengoni.

Moed en doorzettingsvermogen kenmerken helden

Op de rand van de afgrond
Durven ze het gevaar recht in de ogen kijken
Neen, ze keren niet om
Neen, ze lopen niet weg
Ze springen
Recht het onbekende tegemoet
Ik benijd hen
Ik bewonder hen
Ik ben trots op hen

Maar ík, ik voel me een angsthaas
Bijgestaan door velen
Want wie durft het tegendeel beweren?
Vandaag de degens kruisen
Morgen de wapens neerleggen
En overmorgen de liefde weer van de daken schreeuwen

En ik?
Wat doe ik?
Niets.
Helemaal niets
Of nog minder.
Ik ben geen held.
Ik heb geen moed.
Ik durf het diepe niet in te springen
Zelfs het ondiepe niet
Ik kijk je in de ogen.
Ik voel je pijn
Die verstopt zit achter je glimlach
Niets dat ik kan doen om je leed te verzachten

Een keuze heb ik niet
Met mijn rug tegen de muur
En aan de grond genageld
Daar sta ik dan
Ik kijk op de klok
Vijf voor twaalf.
D-day
De grond voel ik onder mijn voeten wegzakken
Toch blijf ik erin geloven
Dat de puzzelstukjes ooit wel in elkaar zullen vallen

En jij?
Ik hoop oprecht dat jouw puzzel wel volledig is.
Ik ben niet alleen.
We hebben elkaar.
Jij en ik
Het enige wat telt

Hoe vaak heeft de liefde mij niet in de steek gelaten?
Ontelbare fouten heb ik gemaakt
Neen.
Het zal me niet meer overkomen.
Hoe vaak heb ik me verscholen?
Achter liefdevolle woordjes
Net zoals ongeopende cadeaus
Een strik erom heen en de verpakking doet je omverblazen,
Maar de inhoud is kleurloos
De inhoud is betekenisloos
smaakloos

Ik kijk opnieuw op de klok
Vijf ná twaalf.
D-day
De grond is ondertussen onder mijn voeten weggezakt
De puzzelstukjes zijn in elkaar gevallen
Jij en ik
Want de rest is overbodig.